Planetary Theology - තිස්ස බාලසූරිය පියතුමා
ලිපි අංක 1 පළමු පරිච්ඡේදය
විශ්වය සුරකින දේව ධර්මයක් අවශ්‍ය වන්නේ ඇයි ?
Why Planetary Theology ?
ලෝකයේ විවිධ ප‍්‍රදේශවල වෙසෙන මිනිසුන් අත් විඳින්නාවූ අවාසනාවන්ත තත්ත්වය සහ දුක් පීඩාවන් ගැන කිතුනුවන් දක්වන්නාවූ ඇල්මැරුන සැලකිල්ල ගැන මට මවිතයක් හා දැඩි වේදනාවක් ගෙන දෙයි. ලෝක ජනතාවගේ මෙම පීඩාවන් වලට යම් යම් අවස්ථාවන් වලදී කිතුනු අප වගකිව යුතුය යන වග ඔවුන්ට අවබෝධයක් නොමැති බවද පෙනී යයි. කිතුනු අප නි රන් තරයෙන් දේ වස් ථානවලට ගොස් විවිධ යාච්ඤා මෙහෙයන්ට සහභාගි වුවද අප සොහොයුරු සොහොයුරියන්ගේ දුක් වේදනාවන් ගැන උනන්දුවකින් ක‍්‍රියා කරන්නේ නැත. මෙලෙස දුක්විඳින ජනතාව පිළිබඳ අසංවේදී තත්ත්වයකට කිතුනු අපව යොමු කරන්නේ අප අපවම යහපත් කිතුනුවන් ( Good Christians ) ලෙස සැලකීමද යන වග සිතිය යුතුය. ඉරුදින දේව මෙහෙයට පැමිණෙන බොහෝ කිතුනුවන් කොළඹ නගරයේ සිටින එක් ලක්ෂ පනස්දාහක් පමණවූ මුඩුක්කු නිවැසියන් ජීවත්වන අමානුෂික තත්ත්වය ගැන බැරෑරුම් ලෙස නොසිතන්නේ ඇයි? ළමයින්ට පාසල් නොමැතිවීම, ළදරු මරණ අනුපාතය වැඩිවීම, මන්දපෝෂණය, විරැකියාව යන ප‍්‍රශ්න පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට දරුණු ලෙස වැඩි වර්ධනය වේ. පොහොසතුන් තව තවත් සමෘද්ධිමත් වන අතර ඔවුන් බහුතරයක් කිතුනුවෝ මෙන්ම තමන් යහපත් කිතුනුවෝ ලෙසද සලකති.
‘‘ඔයා අද ෂෝට් ලීව් දාලා එනවද? අපි යමු ගල්කිස්සේ මුහුදු වෙරළට’’ ‘‘ලබන සෙනසුරාදා ඔයාට නිවාඩුද? අපි යමුද බෙන්තර හෝටලේකට. දවසක් ඉඳලා එමු. ’’
‘‘අපෝ බෑ. ඔයාට පිස්සුද? අපි තාම බැඳලත් නෑනේ ’’
‘‘අපෝ ඒකට මොකද ළමයෝ. අපි ඉතිං කවද හරි බඳින එකනේ.’’
ආදරයේ නාමයෙන් අනෙකා වෙනුවෙන් අප බොහෝ දේ කරන්නෙමු. අපි කරන බොහෝ දේ අනෙකාට යහපතක්ද නොඑසේනම් අයහපතක්ද යන්න අපි ඇසිය යුතු පැනයකි. ආදරය නිසාම අනෙකා වෙනුවෙන් යම් යම් දේ නොකරන්නට අපි පුරුදු විය යුතුවෙමු. ඉහත දෙබස දෙස බැලීමේදී ‘ආදරයෙන්’ කෙනෙක් අනෙකා වෙත කෙරෙන යෝජනාව සැබැවින්ම අනෙක් පුද්ගලයාට යහපතක්ද? මේ වන විට විවාහයට පෙර ලිංගික සම්බන්ධතාවයන් Pre Marital Sex හී වැඩිවීමේ ප‍්‍රවණතාවයක් දක්නට ලැබේ. විවාහ දිවියට ඇතුලූ වී විවාහක යුවල් විසින් පමණක් පැවතිය යුතු ලිංගික සබැඳියාවන් බොහෝ පෙම්වතුන්, පෙම්වතියන් විවාහ දිවියට ඇතුළුවීමට පෙර රසබලා අවසානය. එවැනි ක‍්‍රියාවන් බොහෝ විට සිදුවනුයේ විශාල මුදලක් ගෙවා යන සුපිරි හෝටල් කාමරයක විය හැක. එතරම් මුදලක් ගෙවීමට අවශ්‍ය නොවන සාමාන්‍ය කුලී කාමරයක විය හැක. එසේ නොමැතිනම් මුහුදු වෙරළක, වැටකෙයා පඳුරක විය හැක. මේ අයගෙන් බොහෝමයක් තවමත් හිරිමල් වයසේ පසුවන පාසල් යන යෞවන, යෞවනියන් වීම ඛේදවාචකයකි.
ජාත්‍යන්තර ගුරු දිනය ඔක්තෝබර් මස 06 වන දිනට යෙදී ඇත. මෙවන් ගුරු දිනයක් පැවැත්වීමට දිනයක් වෙන් කිරීම සඳහා මුල් වූ හේතු කාරණා අතර ප‍්‍රමුඛ වු කරුණක් වන්නේ ලොව පුරාම ගුරුවෘත්තියට ලබා දී ඇති අති ශ්‍රේෂ්ඨත්වයයි. මනා පෞර්ෂයකින් හෙබි පුද්ගලයන් බිහිකි රීමටද, මනුෂ්‍යයාට ජීවත්වීමට සුදුසු සමාජයක් ගොඩනැගීමටද, රටක සංවර්ධනය සඳහා ගුරුවරයාගෙන් සිදුවන කාර්යය අති ශ්‍රේෂ්ඨය. ගුරුවරයා මෙම කාර්යය සිදුකරන්නේ අධ්‍යාපන පද්ධතිය තුළ වන අතර, අධ්‍යාපන පද්ධතිය, වෙනස් වන සමාජ රටාවන් හමුවේ විවිධ හැල හැප්පීම් වලට භාජනය වෙමින්, දිනෙන් දින සංකීර්ණ තත්වයකට පත්වේ. සාමාජයක් දියුණුවට පත්වන්නේ අධ්‍යාපනය නිසා වන අතර දියුණු සාමාජයක් ගොඩනැගීමට නම් රටක අධ්‍යාපනය දියුණු කිරීම අත්‍යවශ්‍ය වේ. දියුණු වන අධ්‍යාපන රටාවකට ගැළපෙන ලෙස සකස් වෙමින් සමාජ අවශ්‍යතා සම්පූර්ණ කිරීම ගුරුවරයාට ඇති ප‍්‍රබල අභියෝගයකි. ඉතා දියුණු තත්ත්වයක පවතින අධ්‍යාපනයක් සංකීර්ණ වූ සාමාජයක විවිධ හැලහැප්පීම් මැද ජීවත්වන සාමාජයක දරුවන්ට ලබා දීම පහසු කාර්යක් නොවේ. ඒ සඳහා සුදුසු මට්ටමකට තමාව ගොඩනැගීමට ගුරුවරයාට අති ප‍්‍රබල අභියෝගයකි.
මිනිසා විසින් සෙසු ජීවින්ට දක්වන ආදරය ‘සත්ත්ව කරුණාව’ ලෙස පොදුවේ හැඳින්වේ. ‘සියලූ සත්ත්වයෝ නිදුක් වෙත්වා’ යි පතන බුදුදහම ගැඹුරු සත්ත්ව කරුණාවක් ප‍්‍රකට කරන දහමකි. බයිබලීය දහම එවැනි දහමක්ද? මේ ප‍්‍රශ්නය මතු කළහොත් කි‍්‍රස්තියානීන් බහුතරය නිරුත්තර වෙයි.
බයිබලීය දහම සත්ත්ව කරුණාව ඇති දහමක් නොවේ. එය සතුන් බිළි පූජා කිරීම ඇතුලත් දහමකැයි බොහෝ දෙනෙකු පවසනු ඇත. බැලූබැල්මට මෙය සත්‍යයකි. ශුද්ධවු බයිබලයේ බැටළුවන් දවන යාග පූජා ගැන සඳහන් වේ. සතුන් මරා දෙවියන්ට පූජා කිරීම අනුමත කළ දහමක් සත්ත්ව කරුණාව ඇති දහමක් වෙන්නේ කෙසේදැයි ප‍්‍රශ්න කිරීම සාධාරණය.
එහෙත් බයිබලීය දහම මැවිල්ල වෙත ගැඹුරු ආදරයක් ඵල කරන දහමකි. එය අපට තේරුම් ගත හැක්කේ බයිබලයේ සමස්ථ දැක්ම තුළය. පැරණි ගිවිසුමේ අඩංගු දවන යාග පූජා අප තේරුම් ගත යුත්තේ එඩේර මිනිසුන් තම ඉහළම දේ දෙවියන්ට දීමේ කි‍්‍රයාවක් ලෙසය. මේ දවන පූජා එඩේර යුගය පසු කරනු ලැබු පසුව බයිබලයේ පැමිණෙන යුගයන්හිදී දක්නට නැත. එසේම ඉපැරණි යුගයේදී පවා බයිබලීය දහම සතුන්ගේ හිමිකම් ගැන සංවේදී වෙයි. සතුන්ට පවා විවේකය දිය යුතු බව දක්වයි. භූමියට පවා විවේක දියයුතුයි.
මස් මාංශ අනුභවය ඒ යුගය හා පාරිසරක තත්ත්වයන් මත පැවැතියද මාංශයට දක්වන කෑදරකම බයිබලය හෙලා දකී. මස් මාංශයට කෑදර වුවන් ඇසුරු නොකරන්න. (හිතෝපදේශය) දෙවියන් වහන්සේ සියල්ල අපිට දී තිබෙන නිසා කෑදරකමින් ඒවා භුක්ති විඳිම කිසිසේත් බයිබලිය දහම අනුමත නොකරයි.
දැහැමි මිනිසෙකු සතු විශිෂ්ට ගුණයක් ලෙස ශූ.බයිබලය සතුන් කෙරෙහි දක්වන කරුණාව පෙන්වා දෙයි. දැහැමි අය තිරිසන් සතුන්ගේ ප‍්‍රාණය ගැන සලකති. අදමිටු අය උන්ට කෑදරය. (හිතෝපදේශය 12/10) නව ගිවිසුමේ ජේසු තුමන්ගේ ඉගැන්වීම් තුළ සත්ව පූජාවන් දෙවියන්ට කරන පූජා ලෙස ඉදිරිපත් නොවේ. එතුමන් පෙනී සිටින්නේ දයානුකම්පාව සඳහා ‘‘මා පුද පූජා වලට වඩා දයානුකම්පාවට කැමැත්තෙමි’’ මේ දයානුකම්පාව මිනිසා වෙත පමණක් යොමු වූවක් නොවේ. සියලූ සතුන් හා මැවිල්ල වෙතද යොමු වූවකි.
ශුද්ධවූ පාවුලූ තුමා ගලාතිවරුනට ලියු ලිපියේ පස්වෙනි පරිච්ඡෙදයේ 22 සිට 23 වගන්තිවල මෙලෙස සඳහන් වේ.එහෙත් ආත්මයාණන් කරණ කොටගෙන ඇතිවන ප‍්‍රතිඵල නම්: පේ‍්‍රමය, ප්‍රිතිය, සාමය, ඉවසීම, කරුණාව, යහපත්කම, විශ්වාසකම, මෘදුකම හා ආත්ම දමනය යන මේවාය.’ මෙම ගුණාංග සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේදී ශුද්ධාත්ම ඵල ලෙස හඳුන්වනු ලැබේ. අපි පසුගිය මාසයේ පවුල් පලස තුළින් පවුල් දිවිය සඳහා ‘පේ‍්‍රමය’ හි ඇති වැදගත්කම ගැන අවධානය යොමු කරන්නට උත්සාහ කළෙමු. මේ ලිපිය මගින් ප‍්‍රීතිය හා පවුල් දිවිය අතර ඇති සබඳතාවය ගැන සාකච්ඡා කරමු. ප‍්‍රීතිය යනු හුදෙක් මානුෂික හැඟීමක් නොව ඇතුළාන්ත ජීවිත ගුණාංගයකි . මූලිකව මේ ඇතුළාන්ත ගුණාංගය පිරිසිදුව කෙනෙකුගේ ජීවිතය තුළ අත්දැකිය හැක්කේ දෙවියන් වහන්සේ විශ්වාස කොට දැන ගැනීමෙන් හා උන්වහන්සේ මෙතුවක් කල් කෙනෙකුට දානය කර ඇති වරප‍්‍රසාද හා ඉදිරියේ දී දානය කරන්නාවූ වරප‍්‍රසාද ගැන කල්පනා කොට මෙනෙහි කිරීමෙනි. මෙම ප‍්‍රීතියේ උච්ඡුතම අවස්ථාව නම් කෙනෙකු තමන්ගේ මෙලොව ජීවිතය අවසානයෙන් පසුව ක‍්‍රිස්තුන් වහන්සේ සමග අනන්ත ජීවිතයට ඇතුළත්වීමේ හැකියාව ඇති බව තේරුම් ගැනීමේ ප‍්‍රීතියය. එම නිසා මෙලොව විටෙක විඳින්නට සිදුවන දුක් කරදර හා වේදනා වලට කිසිසේත් මේ නියම ප‍්‍රීතිය විනාශ කර දැමිය නොහැක. ප‍්‍රීතිය ගැන කතා කරද්දී එහි පිවිතුරු ආදර්ශය ලෙස අපට ක‍්‍රිස්තුන් වහන්සේව සැලකිය හැක. දේව ජනතාව හා උන්වහන්සේ අතර පැවතිය යුතු සබඳතාවය ගැන සඳන් කරමින් සැබෑ මිදි වැල පිළිබඳ ඉගැන්වීම් ඉදිරිපත් කරන ක‍්‍රිස්තුස් වහන්සේ, අවසානයේ සඳහන් කරන්නේ, ‘මේ දේවල් මා ඔබට ප‍්‍රකාශ කළේ, මාගේ ප‍්‍රීතිය ඔබ තුළ ඇතිවන පිණිසත්, ඔබේ ප‍්‍රීතිය සම්පූර්ණ වන පිණිසත්ය’ යි වදාළ සේක. (ජුවාම් 15/11) එනම් මිනිසෙකුට ලැබිය හැකි උත්තරීතර ප‍්‍රීතිය ක‍්‍රිස්තුස් වහන්සේ තුළ ජීවත්වීමය. මේ අත්දැකීම පිළිබඳ කතා කරන ශුද්ධවූ පාවුලූතුමා, ‘නිතරම ප‍්‍රීතිවන්න, නොකඩවා යාච්ඤ කරන්න, සියල්ලෙහිදී ස්තුති දෙන්න. කිතුනුවන් වශයෙන් දෙවියන් වහන්සේ ඔබගෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ එයයි’ පවසා සිටියි.
(1 තෙස.5/16)
ජීවිතය පිළිබඳ ඔබතුමියගේ දෘෂ්ටිය කුමක්ද?
එය සරලව විස්තර කළ හැක්කක් නොවේ. විඳලාම අත්පත් කරගත යුතු දෙයක්. භෞතික අර්ථයෙන් ගත්තොත් උපතේ සිට මරණය දක්වා කාල පරාසය තුළ අප කරන කියන දේ තමා අපේ ජීවිතය බවට පත්වෙන්නේ. අපි හුදකලා සත්ත්වයෝ නෙවෙයි. උපතත් සමගම අපි සමාජ සත්වයෝ බවට පත්වෙනවා. අපේ ජීවත්වීම තීරණය කරන්නෙත් අපි නෙවෙයි. ඒ නිසා ජීවිතය කියන දේ අපේ වගේ පෙනුනාට ක‍්‍රියාත්මක වීම තුළ අපේ නොවේ. අනුන්ගේය. සමාජ, ආර්ථික, දේශපාලන, සංස්කෘතික, සමාජ සංස්ථාවන් හතරෙහි අවශ්‍යතාවයන් අනුව අපි මෙහෙය වෙනවා. එම මෙහෙයවීමද ජීවිතය කියන්නේ යැයි සිතන තරමටම ජීවිතය අපෙන් ගිලිහිලා තියෙනවා. උදාහරණයක් ලෙස, විවාහය තුළ සැමියා හෝ බිරිඳ නිසා ජීවිතයෙන් කොටසක් අත් හැරීමට සිදුවෙනවා. එනම් ඔහු හෝ ඇය නිසා ගමන් බිමන්, ඇඳුම් පැළඳුම්, කෑම බීම ආදිය වෙනස් කිරීමට සිදුවෙනවා. එසේම දරුවන්, ඥතීන්, ගුරුවරුන් ආදී සමාජයේ අනෙකුත් පුද්ගලයන් නිසා ජීවිතයේ තව තව කොටස් සීමා කිරීමට සිදුවෙනවා. එසේ බලන විට ජීවත්වෙනවා කියන්නේ අපට අවශ්‍ය ලෙස සිටීමද? ඒ අනුව යථෝක්තව පැවසූ පරිදි භෞතික අර්ථයෙන් ගතහොත් උපතේ සිට මරණය දක්වා කාල පරාසය තුළ අප කරන කියන දේ තමා අපගේ ජීවිතය බවට පත්වන්නේ. එය පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස්. සමාජ සංස්ථාවල ක‍්‍රියාකාරකම් හමුවේ අප දක්වන ප‍්‍රතිචාරවල විවිධත්වය තුළ, ‘ජීවිතය’ යන්න විවිධ විදියට අරුත් ගැන්වේ. ජීවිතය කියන දේ මොහොතින් මොහොත දිය නොහැකියි. අද ජීවිතය ලෙස අර්ථ දක්වන දේ නොවෙයි තව ටික කලකින් ජීවිතය ලෙස අර්ථ දක්වන්නේ. අප එතරම්ම සංකීර්ණයි. මොහොතින් මොහොත වෙනස් වේ. සියල්ලම වෙනස්වන ලෝකයේ ජීවිතයත් එයට සාපේක්ෂව වෙනස් වේ. ජීවිත පරාසය තුළ අපි ගතකරන, ගනුදෙනු කරන, අපිට අහිමිවන, අපට අත්වන සියල්ලම ජීවිතයයි.
මරණය ගැන ගැඹුරු මෙනෙහි කිරීමක් නොකර මිනිස් ජීවිතයේ සැබෑ ස්වභාවය ගැන නිවැරදි සහ ගැඹුරු අවබෝධයක් ලැබිය නොහැකිය . මරණය ගැන මෙනෙහි කිරීමෙන් පලා යෑම යනු ජීවිතයෙන්ද පලායෑමකි. මරණයෙන් පැන යෑමට උත්සාහ කරන්නා එයට මුහුණ දීමට සූදානම් නොවන්නා සැබෑ ලෙසට ජීවත් නොවේ. ජීවිතයේ යථාර්ථයට මුහුණදීම යනු අපගේ මැරෙන සුළුභාවයට මුහුණදීමයි. මරණය නමැති යථාර්ථය සමග අප අරගල කරන තුරු ජීවිතය පිළිබඳව විදග්ධ දැක්මක් සහ දැනුමක් අපට ලබාගත නොහැකිය. බොහෝ මානසික රෝගවලට මූලික හේතුව නම් මරණයෙන් පලායෑමට දරන ප‍්‍රයත්නයයි . මානසික සුවය සහ ආධ්‍යාත්මික තෘප්තිය සහිත දිවියක් ගත කිරීම සඳහා මරණයේ මිතුරෙක් බවට පත්විය යුතුය.
අද බොහෝ දෙනා ජීවත්ව සිටියදීම තම නාමය බිත්තිවල ලියා ගන්නට, තාප්පවල අලවා ගන්නට, පුවරුවල කොටා ගන්නට උත්සාහ කරති. ගොඩනැගිල්ලක, පාලමක, අලූත් පන්සලක, පල්ලියක, අලූත් මීසම් ගෘහයක තමන්ගේ නම කොටා ගැනීමට දක්වන්නේ පුදුම ආශාවකි. තවකෙක් පොදු ජනතාවගේ මුදලින් ප‍්‍රතිසංස්කරණයේ නාමයෙන් තම නම යොදා බැනර් ගසති. මෙය අන් අය කළත් තමාම කර ගත්තත් මෙයින් ගම්‍යවන ප‍්‍රධානතම සාධකය වන්නේ මිනිසා තුළ තිබෙන නොමැරී ජීවත්වීමට ඇති ආශාවයි.
